Το οφφίκιο του Άρχοντος Υμνωδού του Οικουμενικού Θρόνου απένειμε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στον Χρόνη Αϊδονίδη, γνωστό ερμηνευτή της Ελληνικής παραδοσιακής μουσικής. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στο τέλος του Εσπερινού του Αγίου Ανδρέου, στις 29 Νοεμβρίου. Στην χειροθεσία παρέστησαν πλήθος ιεραρχών μεταξύ των οποίων και οι Μητροπολίτες του Έβρου Διδυμοτείχου Δαμασκηνός και Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος από όπου και κατάγεται ο νέος άρχοντας, ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στην Πόλη Βασίλειος Μπορνόβας, πλήθος προσκυνητών από Αλεξανδρούπολη, Ορεστιάδα, Διδυμότειχο και άλλες περιοχές της Ελλάδος, άρχοντες του Πατριαρχείου από τις Η.Π.Α. και άλλες χώρες.  

Προσφώνησις της Α.Θ.Παναγιότητος, του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατά τήν χειροθεσίαν του κ. Πολυχρόνη Αηδονίδη, εις Αρχοντα υμνοδόν της Αγίας του Χριστου Μεγάλης Εκκλησίας εν τω Πανσέπτω Πατριαρχικω Ναω (29 Νοεμβρίου 2010).

Εντιμολογιώτατε,

Συνηθίζει παλαιόθεν η Μήτηρ Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως να τιμά δι’ οφφικίων επίλεκτα τέκνα της, τα οποία με την χριστιανικήν αρετήν των και με την μεγάλην των προσφοράν είτε εις τον πολιτισμόν, τα γράμματα και τας τέχνας, είτε εις τον κοινωνικόν στίβον και τας του Γένους ανάγκας, διεκρίθησαν των πολλών και κατέστησαν σημεία αγαθής αναφοράς όχι μόνον των συγχρόνων των, αλλά και των επιγενομένων. Τα οφφίκια ταύτα είναι αρχοντίκια, τα οποία παραπέμπουν εις ευκλεεστέρας ημέρας του Γένους, ξυπνούν μνήμας ιεράς, γεννούν συγκινήσεις μεγάλας, υπενθυμίζουν το χρέος του «περισσεύειν μάλλον» του Ευαγγελίου και του «αιέν αριστεύειν» των αρχαίων ημών προγόνων. Περισσεύειν εις παν έργον αγαθόν και ευάρεστον τω Θεώ. Αριστεύειν εις την πολύμοχθον προσωπικήν και κοινωνικήν αρετήν. Περισσεύειν εις φιλοτιμίαν. Αριστεύειν εις αγιασμόν!

Τον Πολυχρόνην Αηδονίδην, τέκνον ευλαβούς ιερατικής οικογενείας, από ετών παρακολουθούμεν μακρόθεν αγωνιζόμενον φιλοπόνως την αρετήν, βιούντα εν ευθύτητι καρδίας το περιεχόμενον του Ευαγγελίου και εργαζόμενον μετά ζήλου θερμού εις την διαφύλαξιν και διάδοσιν της μεγάλης μουσικής παραδόσεως της ευάνδρου Θράκης. Ιεροψάλτης σεμνός και ευλαβής εκτελεστής των ιερών της Εκκλησίας ύμνων εις την σεβασμίαν θεοτερπή βυζαντινήν μουσικήν, δεν ώκνησεν εκ παραλλήλου να εγκύψη μετά πολλής αγάπης και εις την θύραθεν ωραίαν παραδοσιακήν μουσικήν της πατρίδος του, να φέρη εις το προσκήνιον σπουδαία άσματα και μελίσματα προ πολλού εν γωνία και παραβύστω απολησμονηθέντα η υπό του εκφύλου συρμού περιφρονηθέντα τέως και παραγκωνισθέντα, να τα αναδείξη μετά σπουδής και, αποδίδων αυτά περιπαθώς με την μελιηδείαν φωνήν του, να τα καταστήση οικεία και αγαπητά όχι μόνον εις τους νεοέλληνας, αλλά και εις όλους τους θιασώτας της καλής και όντως ψυχαγωγούσης και μη διασκεδαζούσης μουσικής. Οι Θράκες, εντεύθεν και εκείθεν του Έβρου, ήκουσαν από το ηδύμολπον στόμα του την γλυκείαν φωνήν της πατρίδος, οι δε του ημετέρου Γένους το παράπονον και τους καημούς της Ρωμηοσύνης. Δεν θα ήτο ίσως υπερβολή να είπωμεν  ότι ο σήμερον τιμώμενος οτρηρός εργάτης της Παραδόσεως είναι πράγματι το «Αηδόνι της Ανατολής» και όχι ψιλώ ονόματι Αηδονίδης. Η βαθύχρονος φωνή της Θρακικής Μούσης. Ο γλυκύς λυγμός της πολυπάθου Ρωμέϊκης ψυχής! Μας εφανέρωσεν όχι μόνον τα «Μυστικά του κήπου» του, αλλά και αυτά «Της καρδιάς του τ’ ανοιχτά». Τοιουτοτρόπως τον εγνωρίσαμεν, τον εξετιμήσαμεν και τον ηγαπήσαμεν! Όπως τον γνωρίζει, τον εκτιμά και τον αγαπά, τόσον η τοπική Εκκλησία της γενετείρας του, όσον και η όπου γης Ομογένεια, παντού όπου οι δρόμοι τους συναντιούνται.

Τούτων ούτως εχόντων, εκρίναμεν ότι ο Χρόνης Αηδονίδης έπρεπε να κατακοσμηθή με ιερόν Πατριαρχικόν αρχοντίκιον, και, ιδού, απόψε, εν ημέρα επισήμω και εν ώρα ιερά, αρχομένου του εορτασμού της Θρονικής Εορτής του Αγιωτάτου Αποστολικού και Πατριαρχικού Οικουμενικού Θρόνου της σεβασμίας Κωνσταντινουπόλεως, υπό την σκέπην του Πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέου και του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, με την ευχήν της Παμμακαρίστου Υπεραγίας Θεοτόκου, εν πληθούση εκκλησία, δια χειροθεσίας Πατριαρχικής απονέμεται εις τον πολιόν διδάσκαλον το οφφίκιον  του Άρχοντος Υμνωδού της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.

Σας ευχόμεθα, Εντιμολογιώτατε και Μουσικολογιώτατε Άρχων Υμνωδέ κύριε Πολυχρόνη Αηδονίδη, υγιείαν απερικλόνητον και μακρότητα ειρηνικών ημερών. Να χαρήτε την τιμήν της Μητρός Εκκλησίας μετά της αγαπητής οικογενείας σας και των πολλών μαθητών σας, άδων και ψάλλων θεαρέστως τω Κυρίω μέχρις εσχάτου γήρους και πρεσβείου, σεμνύνων το οφφίκιόν σας και σεμνυνόμενος υπ’ αυτού. Άξιος!

Ο Χρόνης Αηδονίδης, συγκινημένος ευχαρίστησε τον Πατριάρχη και αναφέρθηκε στα παραδοσιακά τραγούδια της Θράκης διότι αυτά «είναι συνυφασμένα με τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις, την πίστη και το γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα που είναι καρπός και αποτέλεσμα της ανύστακτης μέριμνας και του θυσιαστικού ενδιαφέροντος της Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως προς τα πνευματικά της παιδιά».

Ευχαριστήριος προσλαλιά Άρχοντος Οφφικιάλου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Χρόνη Αηδονίδη (29 Νοεμβρίου 2010)

Παναγιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Την ιεράν αυτή ώρα που η Μεγάλη Εκκλησία ήδη άρχισε να εορτάζει με σεμνή μεγαλοπρέπεια τη μνήμη του Ιδρυτού της, του Αγίου Ανδρέου, του Πρωτοκλήτου Αποστόλου, επέλεξε η Αλάνθαστος Πρόνοια του Θεού για την ελαχιστότητά μου ώστε να κληθώ να λάβω την ευλογία που εκπορεύεται από την Πατριαρχική Φιλοτιμία και προαίρεσή Σας.
  
Με συγκίνηση και σεβασμό αποδέχομαι το Ιερό Σας κέλευσμα και ενσυνείδητα εντάσσομαι στη μεγάλη και Ιστορική Οικογένεια των Αρχόντων Οφφικιάλων του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
  
Διακονώντας και υπηρετώντας το παραδοσιακό τραγούδι στη Θράκη, διατηρούσα ευλαβικά στη σκέψη και στην καρδιά μου την πεποίθηση πως διακονώ και υπηρετώ το ίδιο το Άγιο Σώμα της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. Τα τραγούδια αυτά, δημιουργημένα από τη λαική μούσα του κατά Θράκην ποιμνίου Της, θεραπεύουν αιώνες τώρα την ανάγκη του ανθρώπου για αγωγή της ψυχής και για ωφέλιμη διάσπαση του νού από την τριβή της καθημερινότητας, συνοδεύουν τις ευχάριστες συναθροίσεις όπως τους γάμους, τις βαπτίσεις, τις ονομαστικές εορτές, επενδύουν χαρμόσυνα τοπικές πανηγύρεις, κατευοδώνουν με πόνο και δάκρυα ξενιτεμένους στον προορισμό τους, πενθούν την απώλεια προσφιλών προσώπων, παρηγορούν στα βάσανα και στις δυσκολίες, αφηγούνται γεγονότα ιστορικά, επεξεργάζονται περιστατικά του παρελθόντος από διάφορες αφορμές, εξυμνούν τον πλούτο και το κάλλος του φυσικού περιβάλλοντος της Θράκης μας. Γενικότερα τα τραγούδια αυτά τα παραδοσιακά είναι συνυφασμένα με τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις, την πίστη και το γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα που είναι καρπός και αποτέλεσμα της ανύστακτης μέριμνας και του θυσιαστικού ενδιαφέροντος της Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως προς τα πνευματικά της παιδιά.
  
Τί κιαν ερήμωσε από Ρωμηοσύνη η Ανατολική της πλευρά; Τί κιαν έπαψαν τα γλέντια και οι χαρές, κιαν σταμάτησε ο ήχος της καμπάνας; Τί κιαν τα Μοναστήρια και οι Εκκλησιές μας σώπασαν να ψάλλουν και να υμνούν τον Άγιο Θεό; Τί κιαν περίπυστες Εικόνες, Άγια Λείψανα, Ιερά σκεύη και θρησκευτικές παραδόσεις πήραν την μαρτυρική οδό της προσφυγιάς; Τί κιαν σίγησε η από την αρχαιότητα ανθούσα εκεί γλώσσα μας;  Τί κιαν το δάκρυ και ο αναστεναγμός νοσταλγίας περίσσεψε στους πατέρες μας καθώς κοιτούσαν ανατολικά κάθε μέρα, προς την «πατρίδα»;  Εμείς ως Ορθόδοξοι ελπίζουμε και σαν Ρωμηοί αγωνιζόμαστε να μεταφέρουμε ο καθένας μας, όπου γης κιαν οδηγήσει τα βήματά του, αυτά που η Θράκη μας κληροδότησε ως αξίες και ιδανικά και τα οποία παρέμειναν αναλλοίωτα στο διάβα του χρόνου.
  
Έχουμε εκεί, στα μέρη αυτά τους προγόνους μας, τους γονείς μας, τους προπάτορές μας, τους δικούς μας ανθρώπους που ευρισκόμενοι στο σκότος του χοός προσδοκούν με καρτερία το φώς της Κοινής Ανάστασης και φροντίζουν να μην εκλείψει ποτέ από τις πατρογονικές εστίες μας η μαγιά της Ρωμηοσύνης.
   
  
Γι αυτό το ποίμνιο και για την πλήρωση των επιθυμιών του, Παναγιώτατε Πάτερ και Δέσποτα, ζώντες και κεκοιμημένους, που βρίσκονται κάτω από την στοργή του Οικουμενικού Πατριαρχείου κατέβαλα με αγάπη και μεράκι κόπους και προσπάθησα να καλλιεργήσω κατα το δυνατόν το τάλαντο που μου χάρισε ο Θεός. Στους μεν ζώντες σαν ανάμνηση αλλά και προτροπή, στους δε κεκοιμημένους «εις μνημόσυνον αιώνιον».
  
Καταθέτοντας την, άπαξ διά παντός, βαθειά μου ευγνωμοσύνη και την απόλυτη αφοσίωσή μου προς το Σεβάσμιο και Ιερό Σας Πρόσωπο, Σας παρακαλώ να εύχεσθε η Θράκη Σας, η Θράκη μας, να έχει ζωή και περίσσευμα ζωής μέχρι τη συντέλεια των αιώνων. Γένοιτο. Πόλύ Σας ευχαριστώ.