Οι κάτοικοι των χωριών γύρω από τις Πρέσπες διηγούνται μια ιστορία σχετικά με τη δημιουργία των λιμνών: «Μια φορά κι έναν καιρό, καταμεσής στον κάμπο υπήρχε μια μεγάλη βρύση, από την οποία έπαιρνε ο κόσμος νερό και ποτίζονταν τα χωράφια. Ένα βράδυ όμως κάποιος ξέχασε τη βρύση ανοιχτή και το νερό πλημμύρισε τον κάμπο. Έτσι έγιναν οι λίμνες, που ποτέ δεν θα στερέψουν, επειδή η βρύση στον βυθό έμεινε ανοιχτή και κανείς δεν μπορεί να την κλείσει».

 

Έξω από το νερό όμως της Μικρής Πρέσπας έμειναν μόνο δύο βράχοι, το νησάκι του Αγίου Αχιλλείου και το Βιδρονήσι. Στο πρώτο, που σου παίρνει μόνο λίγα λεπτά να το περπατήσεις, κατοικούν λίγοι άνθρωποι μετρημένοι στα δάχτυλα. Στο δεύτερο, που είναι ακόμα πιο μικροσκοπικό, κουρνιάζουν αμέτρητα πουλιά. Τον χειμώνα η λίμνη παγώνει και όσοι έχουν τσαγανό μπορούν να φτάσουν στο Βιδρονήσι με τα πόδια. «Ο πάγος είναι ύπουλος σαν την γυναίκα, δεν ξέρεις πότε θα στη φέρει», εξηγεί ένας θυμόσοφος κάτοικος του χωριού Μικρολίμνη, στις όχθες της Μικρής Πρέσπας.

 

ΑΛΕΙΤΟΥΡΓΗΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ
Δεν επιτρέπεται η «απόβαση» ανθρώπων στο Βιδρονήσι, ούτε και η κάθε είδους όχληση. Είναι τόσες οι φωλιές των πουλιών εκεί, που το τραχύ ανθρώπινο βήμα, εκτός από παράταιρο, θα τάραζε τη γαλήνη και θα προκαλούσε καταστροφή των αυγών και των νεοσσών. Ακόμα και το εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη επάνω στο νησάκι μένει αλειτούργητο για χάρη των κορμοράνων και των αργυροπελεκάνων. Στις κορυφές των δέντρων φτιάχνουν τις φωλιές τους οι πρώτοι, στα βράχια και τις καλαμιές φωλιάζουν ο ένας δίπλα στον άλλο οι δεύτεροι.