Το ελληνικό νοσοκομείο του Βαλουκλή ιδρύθηκε το 1753 και διαθέτει 800 κλίνες κατανεμημένες σε 17 κτίρια συνολικού εμβαδού 42.000 τ. μέτρων. Οι οικονομικοί πόροι του προέρχονται από την εκμετάλλευση ακινήτων και κτημάτων της ελληνικής ομογένειας, καθώς και από νοσήλια ασθενών, που είναι δωρεάν για τους άπορους Ρωμιούς και όχι πολύ ακριβά για τους υπόλοιπους Τούρκους και Έλληνες ασθενείς.

 

Η οργάνωση, καθαριότητα, ιατρική και νοσηλευτική φροντίδα του νοσοκομείου είναι υποδειγματική, αλλά λόγω έλλειψης Ρωμιών γιατρών και νοσηλευτών τα ιατρεία και τα εργαστήριά του έχουν στελεχωθεί σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από Τούρκους εργαζόμενους. Σήμερα, εκτός του ελληνικής καταγωγής προέδρου, υπηρετούν στο νοσοκομείο μόνο δύο Ρωμιοί γιατροί, οι διευθυντής και υποδιευθυντής, που βρίσκονται κοντά στη σύνταξη. Δυστυχώς σύντομα και για πρώτη φορά θα βρεθεί χωρίς Ρωμιό διευθυντή το σπουδαίο αυτό ομογενειακό ίδρυμα. Καθώς οι μισθοί των γιατρών του ελληνικού νοσοκομείου βρίσκονται σε πολύ υψηλά επίπεδα, είναι κρίμα να μην υπάρχουν Ρωμιοί να επωφεληθούν. Τα ελάχιστα Ελληνόπουλα της Πόλης προσανατολίζονται κυρίως σε επαγγέλματα που σχετίζονται με τη στελέχωση των ελληνικών σχολείων, του Πατριαρχείου και του ελληνικού Προξενείου, αφήνοντας έξω από τα ενδιαφέροντά τους άλλες ειδικότητες, όπως οι ιατρονοσηλευτικές.

 

Οι νόμοι για τα βακούφια, που συζητιούνται κατά καιρούς σε ταραχώδεις συνεδριάσεις της τουρκικής βουλής, επηρεάζουν καθοριστικά την ύπαρξη των ομογενειακών ιδρυμάτων, μεταξύ των οποίων και το ελληνικό νοσοκομείο. Φαίνεται παράδοξο, αλλά υπάρχουν ακόμα κόμματα, κυρίως κοσμικού προσανατολισμού, που θεωρούν ως απειλή για την Τουρκία των 80 εκατομμυρίων κατοίκων τα 2-3.000 ηλικιωμένα στην πλειονότητά τους μέλη της ελληνικής κοινότητας. Η προστασία των μειονοτικών δικαιωμάτων στην Τουρκία δεν θεωρείται αυτονόητη, όπως συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη, γι αυτό τα προαιώνια κληροδοτήματα των Ρωμιών βρίσκονται σε διαρκή κίνδυνο.