Μετά τις τεράστιες φωτιές του καλοκαιριού ολόκληρη η Ελλάδα περίμενε σαν σωτήρες τους δασεργάτες που στρώνουν φράγματα με κορμούς δέντρων στις πλαγιές των καμένων βουνών για να ανακόψουν τα νερά των βροχών. Πόσοι αναρωτήθηκαν από πού κατάγονται αυτοί οι άνθρωποι και πώς έμαθαν αυτή τη δουλειά;  

 

«Δουλεύαμε από νύχτα μέχρι νύχτα στα καμένα. Δεν ξεχωρίζαμε από τη μουτζούρα, μόνο τα δόντια μας ασπρίζανε, μας βλέπανε και γελούσανε οι άνθρωποι. Όταν πλενόμασταν σκορπίζαμε το κάρβουνο και γινόμασταν ακόμα χειρότεροι. Η ζέστη και η κάπνα μας έπνιγαν, μετά θα δείξει τι κακό έπαθε η υγεία μας». Ο 42χρονος Γιώργος Ραχωβίτης ζει στο Λιβάδι Ολύμπου, ένα πετρόχτιστο χωριό 2.800 κατοίκων σε υψόμετρο 1160 μέτρων. Είναι Βλάχος στην καταγωγή, δηλαδή καθαρόαιμο μέλος μιας κοινότητας ορεσίβιων Ελλήνων, που εκλατινίστηκαν στα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και μιλούν μια γλώσσα που μοιάζει πολύ με τα λατινικά. Κτηνοτρόφοι, κυρατζήδες (αγωγιάτες) και υλοτόμοι στο επάγγελμα ζουν μια αυθεντική ζωή στα βουνά και τα δάση του Ολύμπου, μακριά από θορύβους και περιττές εντάσεις.

 

Ο 13χρονος Θανάσης, γιος του Γιώργου Ραχωβίτη, μαθητής της Α΄ Γυμνασίου, φωνάζει «φούτζι» (φύγε) «φούτζι νταουά» (φύγε από δω) για να σκιαχτούν τα πρόβατα και ξέρει τα πάντα για τα ζώα. Δείχνει ένα άλογο με κοντή ουρά και εξηγεί: «Αυτός που μας το πούλησε το ’βαλε με τα βόδια και του φάγαν την ουρά». Θέλει να ασχοληθεί στη ζωή του με τα ζώα, όπως κι ο πατέρας του, ενώ ούτε που το σκέφτεται να ζήσει σε άλλο μέρος μακριά από το χωριό του. Τα παιχνίδια που προτιμάει είναι φορτηγάκια και τραχτέρ που σέρνουν κορμούς δέντρων, ενώ δεν έχει κομπιούτερ, μόνο κάτι ηλεκτρονικά παιχνιδάκια που τα συνδέει με την τηλεόραση. Κοιτάζει τον πατέρα του στα μάτια μόλις πεταλώνει τ’ άλογα και περιμένει ένα μόνο νεύμα του για να του δώσει ένα καρφί. Ο Θανάσης υποστηρίζει Ολυμπιακό και πιο πολύ του αρέσει ο Νικοπολίδης. Το ποδόσφαιρο όμως στο Λιβάδι δεν είναι εύκολη υπόθεση, γιατί όταν τα παιδιά βαράνε δυνατά σουτ οι μπάλες κατρακυλάνε στις χαράδρες και χάνονται.